Castella カステラ

Dzisiaj będzie mój osobisty mini debiut na blogu: pierwsza recenzja japońskiego ciasta. Zapraszam~!

Castella, bo tak owe ciasto się nazywa, w swojej historii sięga początku XVI wieku, kiedy to Japonia pozwoliła na cumowanie portugalskich statków. Właśnie to Portugalia przywiozła wiele niecodziennych składników jak i przepisów, które do dzisiaj są w Japonii używane. Zaczynając od broni, tytoniu, dyń, smażenia na głębokim oleju no i castelli. Nazwa pochodzi od portugalskiego Pão de Castela, czyli dosłownie ‘Pieczywo z Kastylii i jest typem biszkoptu.

Przez kilka wieków przepis na ciasto zmieniał się w zależności od dostępnych składników, ich ceny no i upodobań Japończyków.  Oryginalnie przepis zawiera jajka, mąkę, cukier i mizuame – rodzaj słodkiego syropu wytwarzanego ze skrobi.  Dzisiaj zamiast mizuame można dodawać syrop kukurydziany albo miód. Popularny jest także wariant z zieloną herbatą.

W Japonii ciasto sprzedawane jest w formie zapakowanych bloczków i są dostępne w większości supermarketów. Ponieważ nie mieszkam w Japonii a akurat zachciało mi się czegoś słodkiego, postanowiłam wypróbować jeden z przepisów Ochikeron. Nigdy wcześniej nie próbowałam robić czegokolwiek na podstawie jej filmików ale tym razem tak się złożyło, że skusiłam się. Niestety, ja i pieczenie biszkoptów to dwa różne pojęcia, które nigdy nie tworzą całości. Nigdy nie zdarzyło mi się upiec idealnego biszkoptu.(poza dwoma przypadkami) A to opadł, a to miał grudki mąki, a to coś. Również ten przepis nie obszedł się bez drobnych niepowodzeń.

Po pierwsze – po pierwszej fazie pieczenia ciasto mi opadło. Zrobiło się sombrero. To już jest zły znak. Ale po kolei.

Do przepisu użyłam:

•          3 jajka
•          90 g mąki tortowej
•          90g cukru
•          2 łyżki mleka
•          1 łyżka miodu lipowego
•          Trochę masła

Na samym początku proponuję nastawić wodę aby się zagotowała a na palniku podgrzać mleko. Ponieważ jest go raptem 2 łyżki, cały proces zajmie nam nie więcej jak 10 sekund. Dodajemy łyżkę ulubionego miodu i rozpuszczamy go w rondelku wraz z mlekiem. Zdejmujemy z palnika i odstawiamy w bezpiecznie miejsce.

Do sporej miski (czy garnka) wbijamy 3 jajka. Jeżeli znajdziemy w nich zarodki to je usuwamy. Nie muszę tłumaczyć dlaczego. Lekko rozbełtujemy i dodajemy cukier. Teraz możemy wszystko ubijać mikserem do uzyskania jasnej piany.

Miksowanie zajmuje około 2-3 minut i wtedy możemy dodać mleko z miodem. Nalewamy wcześniej ugotowaną wodę do miski do której wstawiamy naszą masę jajeczną i ubijamy. Po kilku minutach piana widocznie przybierze na objętości i zrobi się jasno kremowa. Należy uważać, żeby piana nie uciekła poza miskę jeżeli podniesiemy mikser do góry.

Pokusa, żeby spróbować masy była na prawdę silna.

Jeżeli miska z naszą pianą zrobi się wyraźnie gorąca to wystawiamy ją z wody i dalej ubijamy.

Po kilku minutach mikser wyłączamy i patrzymy na sposób w jaki ciasto spływa. Jeżeli tworzy swoistą ‘kokardkę’ czyli warstwy zakładają się jedna na drugą i nie znikają to jesteśmy w domu.

Następnie przesiewamy mąkę przez drobne sitko do naszej piany i przy pomocy szpatułki dokładnie mieszamy by pozbyć się grudek. Proponuję mieszać od dołu do góry, wyciągając zawartość ze spodu na wierzch. Tak najlepiej jest wyłapać wszystkie grudki mąki, które bezczelnie się kamuflują.

Dokładnie wymieszane ciasto przelewamy do wcześniej wysmarowanej masłem foremki i upuszczamy kilka razy o blat w celu pozbycia się niepotrzebnych baniek powietrza.

Wstawiamy foremkę do piekarnika i pieczemy najpierw w temperaturze 170 stopni przez 10 minut a potem tylko w 140 stopniach i piec przez kolejne 40 minut.

Z założeń Ochikeron przepis jest bardzo łatwy a całość przygotowania zamyka się w 2 godzinach. Ja po pierwszych 10 minutach pieczenia przeżyłam rozczarowanie i straciłam wiarę w to, że po ostygnięciu biszkopt nada się do zjedzenia. Mi osobiście smakował bardzo przed upieczeniem i to nawet po dodaniu mąki. (to nic, że później mnie brzuch bolał) Podobno najlepiej smakuje na drugi dzień kiedy składniki przenikną smakiem.

Zdziwiłam się, bo pomimo, że ciasto ewidentnie mi opadło to było smaczne. Czasem natrafiłam na twarde grudki mąki, ale smak rekompensował wszystko. Za jej radą przekroiłam ciasto na pół i kiedy nieco ostygło to zapakowałam w torebki foliowe, żeby za bardzo się nie wysuszyło. Na drugi dzień smakowało równie dobrze.

Jest to na pewno wilgotny, lepki biszkopt o silnym smaku miodu. Gdyby tylko mi nie opadł to byłabym nim oczarowana. Smakuje idealnie do herbaty albo kawusi. Na razie jednak jestem zmuszona wystawić mu niższą ocenę za to, że z niewiadomych dla mnie przyczyn opadło. Na pewno zmierzę się jeszcze raz z nim i będę walczyć dopóki mi nie wyjdzie tak jak należy. Morał tego jest taki, że nie zawsze łatwość wypieku względem doświadczonego kucharza, będzie taka sama dla początkującego.

Przepis dostaje ode mnie 'karnego imbira'.

Przepis wstawiam tylko dlatego, że chcę zaznaczyć, że nie wszystko mi zawsze wychodzi, nawet ‘ze sprawdzonych’ przepisów oraz dlatego, że Cooking with Dog dodało ostatnio przepis na ich własną castellę. Jeżeli będę próbować się zmierzyć z tym ciastem ponownie, to tym razem wykorzystam rady właśnie tej przemiłej pani kucharz i jej oddanego pomocnika – Francis’a. Tymczasem do zobaczenia w kolejnej notce.

Czas przygotowania potrawy: około 2 godzin

Egzotyczne składniki:  brak.

Koszt zrobienia potrawy: około 5-7 zł*

*Zakładając, że nie liczymy całkowitego kosztu kupienia produktów tylko sumę od ilości użycia w przepisie.